ఈ విజయం తమిళనాడులోని కోయంబత్తూరుకు సమీపాన బారాలిక్కడు ప్రాంతంలో పిల్లూరు డ్యామ్‌వద్ద కనిపిస్తుంది. కర్మడాయి అడవులది వర్ణనకు అందనంత రమణీయత. అక్కడి భవానీ నది పరవళ్లు, ఆకాశానికి ఎగబాకిన వృక్షాలు, అరుదైన ఎగిరే ఉడతలు, రంగురంగుల సీతాకోకచిలుకలు, పేరు తెలీని పక్షులు... ప్రతీది సౌందర్యానికి మారుపేరుగా నిలిచేవే. అంతేకాదు, స్వచ్ఛతకు, నిర్మలత్వానికీ, నిశ్శబ్దానికీ చిరునామా కర్మడాయి. ఆ ప్రాంతమే కాదు... అక్కడి ఆదివాసీలు అమాయకత్వానికి ప్రతిబింబాలు. అడవుల్లో దొరికే వస్తువులను ఏరుకోవడం వారి నిత్యకృత్యం. అరటితోటల పెంపకం వారికి తెలిసిన వ్యవసాయం. అక్కడ నివసించే నంజమ్మాళ్‌ కుటుంబం బతుకుతెరువును వెతుక్కుంటూ తిరుచ్చి వెళ్లింది. రిటైరైన మరుక్షణం వారు అడవితల్లి ఒడిలో చేరారు. తమ వారితోనే మిగిలిన జీవితం అని బలంగా నమ్మి నగరజీవన సౌకర్యాలను తృణప్రాయంగా వదిలిపెట్టారు.
అదే సమయంలో తమిళనాడు అటవీశాఖ కర్మడాయి పర్యాటకాన్ని అభివృద్ధి చేయాలనుకుంది. అదీ అక్కడి వాతావరణాన్ని ఏమాత్రం పాడుచేయకుండా! కాలుష్యం కోరల్లో చిక్కుకుని ఎండిపోతున్న జీవితాల్లో తిరిగి ఆశల చిగురులు తొడగాలంటే ప్రకృతి ఒడిలో స్వాంతనచెందడమే పరిష్కారం. దాన్నే వీరు ప్రాతిపదికగా ఎంచుకున్నారు. అలాగని అక్కడి ఆదివాసీలు ఎలాంటి అలజడికీ లోనుకాకూడదు. పైగా దీనివల్ల వారికి అంతో ఇంతో లాభం చేకూరాలి. ఇలా అనుకున్నాక అక్కడి పర్యాటకానికి వారాంతాలను మాత్రమే నిర్ణయించారు. అక్కడి ఏర్పాట్లన్నీ ఆదివాసీలకే అప్పగిస్తే ప్రకృతిని ఏమాత్రం పాడుచేయకుండా పదిలంగా కాపాడతారని అటవీశాఖ నమ్మకం. అందుకే ఆదివాసీ పురుషులకు పుట్టిలో భవానీ నదిలో తిప్పడం, ట్రెక్కింగ్‌ బాధ్యతలు అప్పగించారు. భోజన ఏర్పాట్లు మహిళలకు అప్పగించారు. కడుపుచూసి పెట్టడంలో ఆడవారిని మించిన వారు లేరనుకున్నారేమో! మహిళలను కూడగట్టడంలో, ఈ పనివల్ల ఒనగూడే ప్రయోజనాలు మిగతా మహిళలకు వివరించడంలో నంజమ్మాళ్‌ ముఖ్య పాత్ర వహించారు.
మొత్తం పదమూడు మంది 'సెల్ఫ్‌ హెల్ప్‌ గ్రూప్‌' పేరిట ఏకమయ్యారు. నంజమ్మాళ్‌కాక రేసి, శాంతి, సరస్వతి, పాపమ్మాళ్‌, మరిది, పళనియి, తాయి, అమ్మాళ్‌, లక్ష్మి, రాణి, తామరై, శాంతి వారిలో వున్నారు. కానీ వారి వంటలు, రుచులు, అలవాట్లు, వారి వ్యవహారశైలి... అన్నీ వేరు! మరి వచ్చే పర్యాటకులకు అవన్నీ నచ్చుతాయో లేదో అనే అనుమానం. దానికోసం వారంతా హోమ్‌సైన్స్‌ కాలేజీలో ట్రెయినింగ్‌ పొందారు.
ఇక ఉద్యోగం మొదలైంది. పొద్దున్న తొమ్మిదికల్లా పర్యాటకులు అక్కడికి చేరుకుంటే, వారొచ్చి కుర్చీలేస్తారు. ఒక ట్రేలో 'చుక్క కాపీ' ఇస్తారు. అంటే శొంఠి, బెల్లంవేసి తయారుచేసిన పాలువేయని డికాక్షిన్‌ కాఫీ అన్నమాట! తరువాత పుట్టిలో విహారం. సరిగ్గా లంచ్‌టైంకి మొదలైన చోటికే పర్యాటకులు చేరతారు.అప్పుడా మహిళలంతా తలో గిన్నె పట్టుకుని వచ్చేస్తారు. వరుసగా వేసిన టేబుళ్లపై తెచ్చిన గిన్నెలన్నీ వరసగా పేర్చేస్తారు. ఒకరు స్టీలు పళ్లెంలో గుండ్రంగా కత్తిరించిన అరిటాకును అమర్చి అందిస్తారు. మిగిలిన వారంతా వరుసగా ఐటమ్స్‌ వడ్డించేస్తారు. స్వీటు, సలాడ్‌, రోటీ, మిక్స్‌డ్‌ వెజిటబుల్‌ కర్రీ, వెజిటబుల్‌ రైస్‌, పెరుగుచట్నీ ముందుగా వడ్డిస్తారు. అవి తిన్నాక మళ్లీ రండి అని ఎంతో ఆప్యాయంగా చెప్తారు. అది తిన్నాక రాగిముద్ద(సంకటి అనొచ్చా!), చికెన్‌ కర్రీ వేస్తారు. అది తినగానే దద్యోజనం. వెనువెంటనే అరటిపండు. పంచభక్ష్య పరమాన్నాలతో భోజనం. అడవిబిడ్డల చేతివంట... కడుపారా ఆరగించిన పర్యాటకుల ముఖంలో తృప్తి. వారి చేతి మహత్యం తినిచూస్తే తప్ప చెపితే తెలిసేది కాదు. వారు చేస్తున్న ఈ పని గురించి ప్రశ్నలు సంధిస్తే సమాధాన బాణాలు అంతకంటే వేగంగా వచ్చాయి. ఎంతైనా ఆదివాసీలు... తమ విలువిద్యా ప్రావీణ్యం
వాక్పటిమలోనూ చూపించడంలో ఆశ్చర్యమేముంది?! నాలుగేళ్ల వారి అనుభవాలను, లాభాలను ముక్తకంఠంతో వెలిబుచ్చారు. అవేంటో చూద్దామా?! ''ఈ ఆలోచనంతా అటవీశాఖదే! పర్యాటకంలో మమ్మల్ని భాగస్వామ్యుల్ని చేశారు. ఈ మార్పు మాకు సంతోషకరమే! ఇది మమ్మల్ని బలవంతపెట్టడం కాదు. పైగా మా వాతావరణాన్ని మరొకరు నాశనం చేయకుండా మమ్మల్నే అన్నిటా మమేకంచేశారు'' అని తెలిపింది వారి నాయకురాలు నంజమ్మాళ్‌. ''మా వంటల పద్ధతి వేరు. ఇక్కడ దేశ విదేశాల పర్యాటకులు ఎక్కువ. అందుకే మాకు చిన్నపాటి ట్రెయినింగ్‌ ఇచ్చారు. ఇందులో రకరకాలు వండటమే కాదు, తీరుగా వడ్డించడాన్నీ నేర్పారు. అది మాకీనాడు బాగా వుపయోగపడుతోంది'' అంటూ నవ్వుతూ చెప్పింది పాపమ్మాళ్‌. ''ఇక్కడికొచ్చే పర్యాటకులనుండి మూడొందలు వసూలుచేస్తారు. అందులో మనిషికి వంద రూపాయల చొప్పున మాకిస్తారు. ఇక కూరగాయలు, బియ్యం, సరుకులన్నీ మేమే తెచ్చుకుంటాం. వంటచేసి స్వయంగా మేమే వడ్డిస్తాం'' అంటోంది తామరై. ''మామూలురోజుల్లో మేము అడవిలో కాయ కసర్లు ఏరుకుంటాం. అరటితోటలు పెంచుతాం. ఏమైనా ఆదాయం తక్కువే. ఏం కొనాలన్నా పట్నానికి పోవాల్సిందే. అక్కడ ధరలెక్కువేగా. ఇప్పుడొచ్చే ఆదాయంతో సరుకులు కొనుక్కుంటున్నాం'' అంటూ ఆనందాన్ని వ్యక్తంచేసింది పళనియి.''ఈ పనివల్ల మాకు చెప్పరానంత తృప్తి దొరుకుతుంది. మా ప్రాంతానికొచ్చే అతిథుల కడుపునింపుతున్నాం. దానివల్ల మాకో జీవనాధారం దొరికింది. అడవులమీదే ఆధారపడే మాకు ఇప్పుడు నాలుగు రూపాయలు చేతికి అందుతున్నాయి''అంటోంది తృప్తిగా లక్ష్మి.
''మనిషికి వంద రూపాయల చొప్పున మాకు నెలకోసారి లెక్కకట్టి సొమ్ము ముట్టచెపుతారు. అలా నెలకోసారి ఇవ్వడమే మాకు మంచిది. నెలవారీ సరుకులు కొండ దిగి తెచ్చుకుంటాం'' అంటోంది ఆలోచనపరురాలైన సరస్వతి. వారికి పర్యాటకం ఎందుకు అడ్డంకిగా మారలేదో తెలుసా?! అక్కడి పర్యాటకం వారి అస్తిత్వానికే ప్రశ్నగా మారలేదు. అక్కడి వాతావరణాన్ని ఏమాత్రం పాడుచేయడంలేదు. ఎవరి చేతిలోనైతే అడవితల్లి భద్రంగా వుంటుందో ఆ అడవిబిడ్డలకే బాధ్యతను అప్పగించారు. అది వారి జీవితాన్ని మెరుగుపరిచే దిశలో ప్రణాళిక తీర్చిదిద్దారు. ఈ మార్పు వారి జీవనచిత్రాన్ని ఛిద్రం చేయడం లేదు. ఏదేమైనా డబ్బుతో కొనలేని అనిర్వచనీయ అనుభూతిని సొంతం చేసుకున్నందుకు పర్యాటకులు పరమానందభరితులవుతున్నారు. ఆతిథ్యమిస్తున్నందుకు ఆదివాసీలు ఆనందంగానే వున్నారు. తన బిడ్డల సౌఖ్యంలోనే తన ఆనందం చూసుకునే అడవితల్లి 'సర్వేజనా సుఖినోభవంతు...' అంటూ చిగురాకుల సవ్వడితో ఆశీర్వదిస్తోంది.
ప్రజాశక్తి సౌజన్యంతో
No comments:
Post a Comment